Fai moito, moito tempo,antes de que os homes e as súas cidades enchésense de protectores, antes ata de que moitas cousas tivesen un novo nome, existía un lugar misterioso no alma deses protectores custodiado polo ben común herdou a "Papi".

 Xusto e xeneroso, todos os seus compañeiros e aliados sempre dispostos a servirlle. E cando uns malvados seres ameazaron o ben común, moitos xa se se unisen ao alma de "Papi" cando lles pediu que a acompañasen nunha perigosa viaxe a través de ríos, pantanos e desertos en busca da "perfección social", ninguen se resistiu.

 Ese lugar advirtía "Papi" de que estaba chea de perigos e dificultades, do difícil que sería aguantar toda a viaxe.

 Todos eramos compañeiros de viaxe ata onde fixese falta, e aquel mesmo día que entraba nas nosas vidas, comezaba a súa e a nosa viaxe en común. O camiño era aínda máis duro que o anunciou a alma de "Papi". Son miles os que enfrontaron ao mal, camiñando día e noite vagando entre os ciudadans alleos á maldaz humana por ese deserto sufrindo fame e sede da soidade sen máis compañeiro que a alma común que tiña "Papi" unida con nos.

 Ante tantas adversidades non se desanimou nen pensou abandoar a viaxe a medio camiño, ese era, "Papi". Non era o máis valente, nin o mellor, nin sequera o máis listo, pero continuou xunto ao Alma común ata o final.

 
 Cando esta preguntáballe que por que non abandonaba como moitos outros antes fixeran, "Papi" respondía sempre o mesmo díxenvos que vos acompañaría malia as dificultades, e éso é o que fago. Non vou dar media volta só porque sexa verdade que ía ser duro" estar nunha loita desde a sombra polos demais.

 Grazas ao seu último xesto de lealtad, ofreceuse a cambio do alma que nos une na adversidad quedándose ao servizo do alma polo resto dos seus días, connosco, nas nosas vidas sendo un máis...

 A poderosa maxia do alma permitiu no seu recordo, querendo mostrar a todos o valor da lealtad e o compromiso que se mostra as 24 horas baixo o autor anónimo do seu lealtad a que se lle dedica por todos nos:

 porque,creo no bén...
 porque,sei que estas aqui
 xa que logo,tempo que espere
 pola realidade,de vivir...
 este tempo
 sen pensar,que algunha vez
 terei que morrer.

 polos teus,ollos ao mirar
 polo teu,boca ao sonreir
 pola alegria contaxiosa
 por cada,momento feliz.
 porque
 cando rumoreas ao Alma común sei que estas ahi....
 porque,quero que o teu,
 saibas,que vale a pena
 seguir....

 porque,aínda que lestes en silencio

 os teus feitos e mans falan por ti
 porque,tes o teu lugar
 no alma dos que aínda estamos aquí.

 pola túa ausencia,polo
 teu alento,
 polo corazon aberto
 por ese ida e volta que
 temos todos de tí....
 e por,todo o que nos deches, dásnos e déixasnos
 seguimos todos en en ti....

Cita; Henry Wadsworth Longfellow

 "Tus carpas silenciosas de verde.
 Cubrimos con flores fragantes;
 Tuyo ha sido el sufrimiento,
 La memoria será nuestra.